Uitgesteld cadeau

Evelien Loeters en Anne Backer van de VU belden 187 uitzendbureaus om te onderzoeken of Marokkanen, Turken en Surinamers gediscrimineerd worden bij het vinden van een uitzendbaan. Zij deden zich voor als baas van een callcenter op zoek naar personeel. Tijdens elk telefoongesprek zeiden ze: “Ik vind het een beetje vervelend om te vragen, maar ik wil liever geen Marokkanen/Turken/Surinamers, ook al spreken zij prima Nederlands.”

Ruim driekwart van de uitzendbureaus heeft meegewerkt aan dit verzoek.

“Geloof je me nu? Je hebt eindelijk bewijs.” Vraagt mijn zoon aan de telefoon vanuit het geboorteland van prinses Máxima. Hij volgt een cursus Spaans in Buenos Aires. “Oh, volg jij het nieuws in Nederland?” 

“Ja, ik heb hier toch ook internet. Maar zie je dat ik niet loog? Ruim driekwart van de uitzendbureaus discrimineert allochtonen.”

“Jouw naam klinkt niet Arabisch.”

“Die discriminatie gebeurt niet alleen op naam MA! Surinamers, Turken en Marokkanen!”

“Je zus dan?”

“Zij is een meisje, jongens worden meer gediscrimineerd.”

“Al je vroegere baantjes waren via het uitzendbureau, waarom lukt het nu niet?”

Ik wijt zijn werkeloosheid aan zijn kieskeurigheid, laksheid en het ontbreken aan doorzettingsvermogen.

“Toen was ik jonger en als Vwo’er had ik altijd sneller een baantje dan anderen. Nu ben ik een allochtoon van negentien, zonder diploma, die een fulltime baan zoekt.”

Ik geloof niet in slachtofferschap, noch het afschuiven van schuld op anderen. Toch is het Nederland waar ik als migrantenkind groot in ben geworden, een hele ander Nederland dan waar mijn kinderen in opgroeien. Ik ben geschrokken van deze cijfers, terwijl mijn zoon alleen maar is bevestigd in wat hij al jaren zegt te ondervinden.

In het geval van het onderzoek gaat het met name om jongeren die voor werk vaak juist op uitzendbureaus zijn aangewezen.

Regelmatig hoor ik werkgevers die allochtonen wél een baan bieden, zeggen dat ze dat beschouwen als een gunst. Dat is kortzichtig en onterecht. Iemand werk bieden, in dit geval allochtonen die stelselmatig worden uitgesloten van de arbeidsmarkt, is een uitgesteld cadeau aan jezelf. Door werk immers verwerft ieder mens eigenwaarde en economische zelfstandigheid; functioneert beter en is de samenleving niet tot ‘last’. Als dat geen uitgesteld cadeau aan onszelf is…

(Eerder verschenen in de Telegraaf 4 november 2011)

Deel Dit