Onthand

Een rolstoel pak je niet zomaar uit een rek, onder het motto doet u mij maar een maatje 36. Een rolstoel wordt je aangemeten als was het een maatpak maar dan voor dagelijks gebruik. Om die reden wordt er uiterste zorg besteed aan het uitzoeken en passen van een rolstoel. Een heel team van fysiotherapeuten en rolstoelologen komt er aan te pas. De maatvoering is belangrijk, het zitcomfort, afstelling van het zwaartepunt, zodat je een ideaal evenwicht hebt tussen ligt en veilig rijden. Voorkomen moet worden dat je zomaar achterover kiept bij het nemen van een drempel. Als je zoals ik afhankelijk bent van een rolstoel ontwikkel je een haat-liefde verhouding tot het ding. Ik wil er graag van af, maar kan niet zonder. Toen ik mijn rolstoel een jaar geleden onbruikbaar in de kreukels uit het vliegtuigbagageruim terug kreeg voelde het alsof mijn eigen benen mishandeld waren. 
Afgelopen woensdag stonden mijn lief en ik voor de balie van Transavia om in te checken voor een kort bezoekje aan het ziekenhuis in Istanbul. Vijf jaar na het fatale ongeluk moet ik opnieuw op last van de rechtbank voor een medisch onderzoek naar het ziekenhuis in Istanbul.

Transavia heeft een nieuwe regel ingevoerd. Ik moet mijn rolstoel direct inleveren,en omruilen voor een niet vooruit te branden geval dat door de luchthaven uitgeleend wordt. Voorheen kon ik in mijn eigen rolstoel tot aan het vliegtuig. Nu was ik nog voordat we de douane door waren al veroordeeld tot een rolstoel met een harde metalen zitting. Lekker hygiënisch en makkelijk schoon te houden, maar voor iemand die op een speciaal anti-doorlig kussen moet zitten een crime. Natuurlijk heb ik mijn eigen kussen mee, maar wat te denken van voetsteuntjes die mij het gevoel geven dat ik een dwerg  ben, omdat mijn benen boven de steunen bengelen? Het allerergste is dat ik mezelf niet kan voortbewegen. Mijn handen vervangen mijn voeten. Ik hoef mijn wielen aan te raken en ik draai mij om of ga voor- of achteruit. Nu heb ik zelfs hulp nodig als ik ergens naar wil kijken wat niet voor me ligt. Alsof je met je hele lichaam vastgebonden bent op een stoel.  Een niet te beschrijven gevoel van onmacht en onrechtvaardigheid overvalt me op zo’n moment. Je kunt natuurlijk een beroep doen op de ondersteuners van de luchthaven, maar die brengen je linea recta naar het vliegtuig. Niks nog even naar de taxfree shop of een kop koffie drinken. Laat staan dat je ze mee wilt hebben bij een bezoek aan het invalidentoilet. Alleen maar omdat je de stoel niet zelf kunt dirigeren. Ik hou niet van afhankelijkheid en zeker niet van afhankelijkheid die me opgedrongen wordt door een onbegrijpelijke regel. Ik kan me niet voorstellen dat de wensen en belangen van rolstoelers zijn meegewogen door Transavia. Het lijkt er op dat steeds meer bedrijven in hun streven naar kostenbesparingen en efficiënter functioneren helaas ook de afhankelijkheid van invaliden nodeloos vergroten.
(Eeder verschenen in de Telegraaf vrijdag 10 februari 2012)

Deel Dit

1 comment

  1. sicco polders

    Dag Funda,

    Mocht mijn les de inspiratie voor deze column hebben gegeven dan geeft mij dat een erg goed gevoel. Waardevolle kennis (Levinas!!) die bij een breed publiek terecht komt. dank voor de mooie column.

    Met vriendelijke groet Sicco Polders

Comments are closed.