Afscheid, geen vaarwel

Columnisten laten zich inspireren door alles wat zij zien, lezen, horen of interpreteren. De drijfveer is afwisselend verontwaardiging, opwinding, blijdschap of verdriet. Dan moet de ‘hele wereld’ daar over horen en wakker geschud worden. In elk gesprek, film, artikel, vergadering ziet een columnist een potentieel verhaal. De afweging tussen ‘wat is privé  en hoe maak je dat wat privé is, collectief herkenbaar’, is niet altijd even makkelijk. Des te groter de voldoening wanneer het lukt om een privéverhaal of een privéopvatting op te tillen naar het herkenbare en daarbij troost te bieden of een spiegel voor te houden met soms een wijze les tot besluit. Het universele in een verhaal is wat alle mensen bindt. Dat blijkt altijd weer grens- en cultuuroverschrijdend.

Vorige week blikte ik terug op 12,5 jaar columns schrijven in De Telegraaf. Vandaag neem ik met deze column afscheid. 

Ik voel opluchting maar het valt mij ook zwaar. Ik zal nog lang naar de buitenwereld kijken met de bril van een columnist. Het is een tweede natuur geworden. Niet het verzinnen van een onderwerp, maar het kiezen over wélk onderwerp en welk invalshoek ik vervolgens zal kiezen om daarover te schrijven hield mij het meest bezig. Mensen hebben over een onderwerp meerdere standpunten. Dat hangt af van met welke bril er gekeken wordt. Neem een onderwerp in gedachten en kijk daar vanuit jouw/uw verschillende hoedanigheden naar: Als moeder, vrouw, man, consument, burger, minnares, politicus, agent of lerares.

De illusie dat ik als columniste ‘de wereld’ kan veranderen heb ik al lang geleden bijgesteld. Ik besef dat mijn columns door vaste lezers oprecht gemist zullen worden maar ook dat er mensen zijn die mijn columns zullen missen als kiespijn.

Ineens hoef ik niet meer: opluchting. Maar als ik het wil, het kan niet meer: gemis. Een gevoel van leegte en bevrijding.

Ik zal u zeker missen. De handgeschreven brieven en mails, ook de kritische: ik heb er veel van geleerd.

Op deze plek neem ik afscheid maar het is geen vaarwel; niet van de krant en ook niet van de media in het algemeen of andere podia. Zoals ik al jaren in het land mijn lezers en publiek tegenkom; tot ziens, tot dan.

Ik ben niet gekomen met ambities.

Liefde is het doel van mijn komst.

De harten zijn de huizen van de Vriend.

Ik ben gekomen om de harten te helen.

Kennis leren kennen is kennis.

Kennis is jezelf kennen.

 

Wanneer je jezelf niet leert kennen,

Waartoe dient dan al die studie?

Laten we liefhebben

En onszelf geliefd maken.

De aarde is tenslotte niemands erfenis.

Het is het huis van allen.

(Yunus Emre, 12e/13e eeuw)

(Eerder verschenen in De Telegraaf vrijdag 27 juli 2012)

 

 

Deel Dit