Vrouwen in de Media,
Vrouwen in de Schijnwerpers
Vrouwen op het Podium,
Vrouwen op het Witte doek
Op al die fronten heb ik het voorrecht gehad acte de préséance te geven en om mijn stem te laten horen.
Als actrice, columniste, opiniemaker of ambassadeur; in de schrijvende media, op de radio en op TV.
Voor en achter de schermen. Van presentator tot interviewer, van jurylid tot gast.
Nog steeds heb ik het voorrecht gevraagd te worden. Maar nu ben ik kieskeuriger. Vooral als ik als gast word gevraagd in TV optredens.
Ik vraag mij af: Waarom ik? Welke stem mag ik laten horen? Wat brengt het de samenleving maar ook wat brengt het mij? En niet onbelangrijk: hoe zie ik er uit?
Ja, lach er maar om. Maar je wordt op het laatste moment gebeld omdat er een gast heeft afgebeld; of de redactie vindt dat jij díe stem vertegenwoordigt die ‘men’ wil horen.
Of, iedereen vóór jou, heeft NEE gezegd.
En oh ja, je kan altijd op het laatste moment nog worden afgebeld!
Terwijl je luistert naar het redactielid aan de andere kant van de lijn, denk je:
O shit: mijn haar! Ik heb uitgroei! Zo kan ik echt niet voor een miljoen kijkers verschijnen.
Nu maar kijken of mijn Turkse kapster de zaak langer wil open houden voor mij.
Eigenlijk moet ik ook 10 kilo afvallen, liefst 10 jaar verjongen maar aangezien me dat zeker NIET lukt in de komende paar uur; dan maar minstens naar de kapper. Als je haar maar goed zit.
Paniek! Opwinding! Leuk! Maar ook grote verantwoordelijkheid! Wie vertegenwoordig ik?
Vrouwen? Turken? Actrices? Moslims? Moeders? Dikke vrouwen? Vrouwen met grote tieten?
De vernederlandste Turken?
En de laatste decennia is daar nog een etiket, of zo je wil, een spreekbuis bijgekomen:
De gehandicapte medemens. Invaliden. Rolstoelers.
1 keer na mijn ongeluk had ik de eer om aan tafel te schuiven bij DWDD: Of ik de film Intouchables wilde becommentariëren: Hoe was het om een gehandicapte actrice te zijn?
Ik had het nog graag gedaan ook! Helaas, ik moest presenteren op de radio.
Alles was namelijk beter dan een talkshows die mij bellen met vragen zoals: ‘Hallo, u bent moslim cabaretière’, en vanavond willen we het hebben over humor en we dachten – als u het wordt vanavond – willen we graag van u weten: ‘Hebben moslims eigenlijk humor?’
Een ander voorbeeld:
Je wordt gebeld door Pauw en Witteman. Of je vanavond met Martin Bosma van de PVV aan tafel wil zitten. Op mijn vraag ‘waarom ik’, zijn ze eerlijk: Iedere andere gast is door de heer Bosma geweigerd! Als die en die komt, komt hij niet!
En Pauw en Witteman willen hem heel graag hebben! En tegen jou heeft hij geen bezwaar gemaakt! Als columniste bij de Telegraaf (12,5 jaar lang) kende hij mij en vond mij kennelijk niet ‘gevaarlijk’. Geen waardige tegenstander.
Nóg een voorbeeld: Nooit mag ik puur over mijn werk, mijn voorstelling of mijn boeken komen praten maar ineens mag ik als cabaretière aanschuiven bij P&W!
Omdat Minister President Erdogan een rechtszaak heeft aangespannen op een Duitse collega van mij! Als cabaretière mag ik míjn Duitse collega komen verdedigen in de discussie m.b.t. vrijheid van meningsuiting t/m vrijheid als kunstenaar, artiest! Wat ik uiteraard zelf ook heilig vind.
En ja ik heb een mening over ‘mijn’ Duitse collega, die de minister-president van Turkije een geitenneuker heeft genoemd, maar die is afwijkend van het algemene discours.
Ik zoek altijd de nuance en in Talkshows is de nuance vaak zoek.
Wil men mijn afwijkende stem wel horen? Wat, als ik straks word geafficheerd als pro Erdogan?
En voor Erdogans aanhangers ben je bij voorbaat ANTI! Ook daar is men niet gecharmeerd van nuance.
Shit. Zal ik het wel of niet doen?
Ik ben met mijn nieuwe voorstelling bezig!
Zo genereer ik misschien publiciteit!
Moet ik die kans grijpen of niet?
Oké, ik doe het:
Nu de voorbereiding: Bij jezelf blijven. Niet in hun fuik trappen! Laat ze je geen woorden in je mond leggen!
Blijf kalm. Geen heftige emoties tonen, laat staan hysterisch. Niemand en zeker Nederlanders, houden van emotionele, boze, schreeuwerige en huilerige vrouwen in het algemeen, laat staan vrouwen met een etnische achtergrond. Men wil geen huilende Christina’s laat staan schreeuwende Moslima’s op TV!
‘Ja, jullie komen altijd zo fel over en dat is eng, omdat jullie ook van die donkere felle ogen hebben. Wel mooi hoor! Maar niet als jullie boos zijn.’
Je besluit: Okay, dan ga ik lekker koketteren, dat mag en kan! Ik ben tenslotte een artiest!
En dan komt de twijfel. Met een dubbele pet in zo een talkshow kom ik wel erg raar over als ik me gedraag als een kruising tussen Katja Schuurman en een emotieloze, koele tante die eerder aan lijkt aan Parkinson te lijden dan dat ze ‘kalm’ overkomt. En alles weglachen als Rutte is ook geen optie.
Maar hey! De eerlijkheid gebiedt mij ook de waarheid te zeggen! Ik heb een keuze! Ik kan vaak op TV komen. De laatste jaren wel bijna elke dag. Niet alleen op de Nederlandse televisie maar ook op radio. Ik hoefde alleen maar mee te doen aan: moslim bashing, Erdogan bashing, vóór Ebru Umar zijn en tegen DENK! de treitervlogger uit Zaandam, ook míjn heimat in NL, om de oren slaan omdat hij ‘míjn’ naam te schande maakt. Ik heb er vriendelijk voor bedankt. Men was niet echt geïnteresseerd in mijn mening, laat staan in mijn ‘duiding’.
Ik hoop wel dat acties zoals Meer Vrouwen in de Media, meer solidariteit onder vrouwen brengt.
Met zijn allen voelen we ons sterk en sterker en bedanken niet uit angst maar bewust of we bedanken MINDER en nemen die eervolle plek, die wij als vrouw ook verdienen!
Fotografie : Jürgen Koopmanschap