Misbruik van kinderen is schokkend. Woorden ontbreken om mijn verontwaardiging en afschuw te uiten. In de media en vooral op het internet hebben velen geen gebrek daaraan. Ze hebben zelfs ideeën en voorstellen “Hoe Het Monster van Riga te straffen”. Ik vind die wraakzuchtige straffantasieën ook schokkend. De straffen gaan mijn voorstellingsvermogen te boven. Ik haak al af bij het idee dat ik toe zou moet kijken. Moet de jongen die mij invalide heeft gereden ook in een rolstoel? Ik kan er niet één stap meer van lopen. Komt de vermoorde geliefde terug als een moordenaar gedood wordt? Natuurlijk, niet iedereen die moord en brand schreeuwt, voert zijn verwensing uit. Toch zijn meer mensen in staat om in een massahysterie een ander mens te lynchen. Daar zijn genoeg voorbeelden van.
Zelfs nadat Ferdi E. de ontvoerder en moordenaar van Gerrit Jan Heijn, door een graafmachine is overreden, gingen de wraakzuchtigen door met hun verwensingen: “Moge Ferdi E tot in de eeuwigheid branden in de hel.” De vergeving van mevrouw Heijn, om Ferdi E in vrede te laten gaan is voor velen onbegrijpelijk.
Moet iemand als Robert M. dan niet gestraft worden? Natuurlijk wel. Levenslang. Hij heeft immers die kinderen ook ‘levenslang’ gegeven. Maar Robert M. en zijn man Richard van O. zijn maar twee mannen op duizenden, verspreid over de aardbol. Kinderen zijn nergens veilig. Thuis niet, in de katholieke kerk niet, in de kinderopvang niet, bij familie en bij instellingen die speciaal toegerust zijn op werken met kinderen, ook niet.
Kindermisbruik komt op grote schaal voor. De daders vind je onder kinderartsen, kinderrechters, leerkrachten, vaders, broers, ooms, moslims, christenen, boeddhisten. Dit erkennen is onze grootste taak. Kinderporno is het ultieme misbruik van kinderen omdat er ook wordt verdient aan kinderleed. De concentratie moet liggen op erkennen, herkennen, pakken en straffen. Het is een miljardenindustrie. Castreren, kruisigen, die mannen doorboren met stangen helpt niet. Wraak en haat jaagt kinderporno de wereld niet uit. Christian Duguay heeft in 2005 een drie uur durende televisiefilm gemaakt over vrouwen- en kinderhandel, waarbij de nadruk ligt op de bendes die zich hiermee bezighouden en hun directe slachtoffers.
Mevrouw Heijn voelt geen sympathie voor de moordenaar van haar man, maar stelt een daad van vergeving. Die door velen niet begrepen werd.
Voor alle duidelijkheid: pedomonsters begrijp ik niet en ik vergeef ze ook niet. Maar mijn hart vervuil ik niet met haat en wraak.
Wraakzucht, haat en massahysterie heeft nog niet één kind gered uit de handen van de porno-industrie.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 17 december 2010)