De brief van minister Bijsterveldt van onderwijs (CDA) aan de Tweede Kamer, waarin zij schrijft dat werkende ouders meer tijd moeten besteden aan hun schoolgaande kinderen, heeft tot verhitte discussies geleid. Op het eerste gezicht lijken haar zorgen reëel maar de verontwaardiging van de ouders ook. Een half jaar geleden publiceerde het Sociaal en Cultureel Planbureau dat in vergelijking met dertig jaar geleden, ouders bijna dubbel zo zoveel tijd aan hun kinderen besteden. Strikt genomen besteden we dus meer aandacht aan ze dan ooit. Uit ander grootschalig onderzoek blijkt dat de verdubbelde aandacht niet perse van hoge kwaliteit is. Volgens sociologe Sherry Turkle hebben kinderen meer last van hun bellende, e-mailende en twitterende ouders dan andersom.
Als kind van gastarbeiders was ik extra gemotiveerd
om het allemaal beter en anders te doen dan mijn ouders. Ere wie ere toekomt: ze hebben ons gesteund en gemotiveerd maar voorlezen, meegaan naar school zat er niet in. Als oudste van de zes kinderen liep ik met broertje en zusjes naar school, lette de hele dag op ze en in de pauzes lette ik extra op mijn broertje of hij geen kattenkwaad uithaalde. Ik tolkte, vooral voor mama, de boodschap van de meester of juf en thuis hielpen we met koken en het huishouden. Onze moeder vertelde ondertussen honderden parabels, fabels en (familie)verhalen. Vol moraal passeerden waarden en normen de revue. De school deed de rest.
Toch zou ik het nóg beter doen. Mijn kinderen gingen naar de basisschool in jaren 90. Ik kan met recht zeggen dat ik een actief betrokken ouder ben geweest. Zes jaar in de ouderraad en drie jaar als lees- en rekenmoeder. Meedoen aan de lentewandeling om 06.00 uur tot en met schoolreisjes, inclusief op schoolkamp. Zo had ik inzage in de ‘keuken’ van de school en zelfs meer. Van leraren tot ouders die roddelen, eigen kinderen voortrekken, populaire ouders tot wie pest wie en wat wordt er aan gedaan? Naast zijn fulltime baan kluste mijn lief op de kluszaterdagen. Als samengesteld gezin waren wij ouders van vier kinderen op dezelfde school. We hebben niet kunnen voorkomen dat één of twee van onze kinderen gepest werden, ze waren niet minder onzeker dan andere kinderen en ze verwijten ons tot op de dag van vandaag dat we ‘er nooit’ waren.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 2 december 2011)