Overal zie ik tassen aan de vlaggenstok. De blijdschap van de geslaagde leerlingen en hun ouders spat van de voorgevel af. Onze vlaggenstok blijft leeg. Ik had zo graag gezien dat mijn 19 jarige zoon, toch op zijn minst met een diploma was thuisgekomen, maar het mocht niet zo zijn.
Hebben we de juiste keuzes gemaakt? Mijn zoon startte op het Atheneum en bleek zelfs geschikt om de overstap te maken naar de Gymnasiumklas. In het eerste jaar had hij de mentor die iedereen graag heeft, een onderwijsbevlogen, leerling-betrokken, ervaren enthousiasteling. Op de kennismakingsavond van het tweede jaar hadden we als ouders gewaarschuwd kunnen zijn.
De mentor stak een slaapverwekkend, ongeïnspireerd verhaal af en kon op concrete vragen geen informatie geven. Was hij de oorzaak van de neerwaartse spiraal? Of was het de langdurige ziekenhuisopname van mijn zoon vanwege een gescheurde lever? Of waren het de veranderde omstandigheden na mijn fatale ongeluk? Had ik hem harder of juist nog begripvoller aan moeten pakken? Had hij beter zijn best moeten doen? Zeker, maar het is ook een feit dat de school hem uiteindelijk liever kwijt dan rijk was. Scholen moeten scoren en laten zien dat zij hoge slagingspercentages halen. Dat kan ook door probleemgevallen zo snel mogelijk te lozen. Snel en soepel werd geadviseerd om een andere VWO opleiding te zoeken.
Mijn zoon zag het niet zo zitten maar mijn alternatief was een peperdure particuliere school. Het leek een schot in de roos. Van 9 tot 6 op school. Huiswerk maken op school en een uitstekende begeleiding. Onderwijs afgestemd op de leerling. Ik had er veel voor over om hem aan een diploma te helpen. Het eerste jaar waren de resultaten hoopgevend. Toch voelde hij zich niet echt thuis tussen die kinderen van “rijke” ouders, die ongelimiteerd geld aan versnaperingen konden uitgeven en rondliepen in de duurste merkkleding. Mijn zoon hoorde ik niet klagen. Hij wilde zijn moeder ontzien, die het in zijn ogen al zwaar genoeg had. Opnieuw maakte hij een overstap. Nu naar een reguliere VWO opleiding. Na twee maanden bleek atheneum toch iets te hoog gegrepen, in ieder geval zaten er te veel hiaten in zijn kennis en vakkenpakket. Het treetje lager naar HAVO ging uitermate problematisch omdat de aansluiting van de lesstof van Atheneum nivo naar HAVO totaal niet aansloot.
Uiteindelijk koos hij er voor om middels het volwassenenonderwijs zijn diploma te behalen. Ook hier begon hij met frisse zin, maar 18 jaar oud, is misschien toch nog niet volwassen genoeg voor deze vorm van onderwijs.
Geen diploma, wat nu? Een baantje natuurlijk, iets om handen hebben, structuur in je leven. Mijn zoon weet het, maar wat als je als 19 jarige, daar geen zin in hebt? Als je na alle keuzes die je gemaakt hebt het gevoel overhoud ik heb steeds verkeerd gekozen. Nu moet ik weer kiezen, maar wat als ook die keuze weer de verkeerde blijkt. Mijn zoon is inmiddels bang om te kiezen.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 24 juni 2011)