“Mam, wat zou je doen als je minstens één miljoen wint?”
“schulden en huis afbetalen, geld reserveren voor mijn pensioen maar zo dat ik ook extra zorg in kan kopen wanneer dat moet om niet weg te kwijnen in een zorginstelling. Maar ik zal altijd door blijven gaan met werken. En jij?”
“Echt waar? Ga je dan niet reizen?”
“Reizen en vakanties zijn leuk omdat ik er naar toe leef, of over kan schrijven of een televisieserie over mijn reizen mag maken. Dan word mijn hobby mijn werk. Maar stoppen met zinvol bezig zijn is voor mij doodgaan. En nu in een rolstoel geldt dit meer. Zelfs in een paradijselijke omgeving met altijd mooi weer kan ik niet meer volop genieten van de natuur. Wandelen, fietsen, zwemmen, over het strand lopen;; altijd heb ik hulp en aangepaste middelen nodig. Dat zie ik mij echt niet 365 dagen per jaar doen. En jij?” herhaal ik mijn vraag.
“Ik zou jou helpen met je schulden maar als jullie willen, mogen jullie ook in mijn huis komen wonen; dan koop ik een hele grote villa met veel kamers en alles is rolstoelgeschikt natuurlijk.”
“Dat is heel lief van je maar ben je niet bang dat je stopt met studeren als je zoveel geld hebt?”
“Ja misschien stop ik met studeren, maar ik kan nog zoveel leuke en goede dingen doen.”
“Dat denk je nu. Maar leuke dingen krijgen inhoud als er zingeving, erkenning waardering voor in de plaats komt.’
Ik weet nu uit ervaring dat móeten werken heilzaam kan zijn. Eerst heb ik mijzelf en mijn lot vervloekt maar nu ben ik wat blij dat ik na mijn ongeluk niets had. Geen arbeidsongeschiktheidsverzekering, geen uitkering en geen schadeloosstelling naar aanleiding van mijn ongeval. Mijn lief heeft mij op de intensive care ten huwelijk gevraagd. Trouwen, twee huishoudens samenvoegen en roeien met de riemen die we hebben. Wat was en ben ik hem dankbaar voor die geruststelling.
Ik was ziek, onzeker, zelfvertrouwen naar de gallemiesen maar nog altijd moeder van twee schoolgaande kinderen en andere financiële verplichtingen. Altijd eigen broek opgehouden. Dat wilde ik nu weer. Al wilde ik niet, het moest van mezelf. Voor mijn eigen waarde.
Mijn enige bron van inkomsten was het schrijven van columns. Mijn enige zekerheid waar ik op kon bouwen. Maar dan moest ik wel weer schrijven. Als zelfstandige ben ik al jaren gewend dat ‘niet werken’, ‘geen inkomsten’ betekent. Met steun en vertrouwen van de krant en mijn partner en gaandeweg mijn oud-opdrachtgevers ging ik stapje voor stapje aan het werk. Soms huilend, vloekend en mezelf verzekerend dat ik nooit meer een stap op het podium zou zetten. Soms was mijn economische zelfstandigheid het enige motief.
En nu? Nu hoop ik op een schadevergoeding en mag ik miljoenen winnen. Mijn leven makkelijker en zorgelozer maken, maar stoppen met werken doe ik toch niet.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 18 februari 2011)