Eten bindt

Een deelgemeente in Istanbul heeft onlangs een nieuw record gevestigd in de Guinness Book of Records met de langste eettafel van de wereld. Het nieuwe record bevat ruim tien kilometer lengte aan tafels met in totaal 42.120 gasten, 1900 vrijwilligers bedraagt en 1000 gastheren/vrouwen in de bediening.

De iftarmaaltijd (de maaltijd die je mag nuttigen om het vasten te breken tijdens de ramadan) wordt in Islamitische landen van oudsher gebruikt om samen te eten; niet alleen met het gezin maar met de hele familie en dat nog eens uitgebreid met alle eenzame, armlastige of oudere buren zonder verwanten. Je deelt wat je hebt.

Behalve de indrukwekkende cijfers is het feit dat deelnemers zelf eten meenemen en delen met anderen, prijzenswaardig voor dit initiatief. De deelgemeente heeft de bovenstaande lijst met hulp van sponsors aangevuld. Ik maak gebruik van het feit dat ik tweetalig ben en speel het filmpje op internet af. Ik ben stomverbaasd als ik luister naar de toespraken:

Voor Nederlandse begrippen zijn het moralistische en zweverige preken met oproepen van broederschap, saamhorigheid tot vrede. Niet alleen in Turkije maar in de hele wereld. De volgende spreker is een vrouw met een politieke boodschap: “Ga op 12 september a.s. stemmen. Laat je voorlichten, iedereen mag stemmen wat die wil, als je maar weet waarom je en op wie je stemt. Het is onze plicht om Turkije democratischer te maken. Help kindermisbruik, prostitutie de wereld uit.” Ze spreekt zelfs over het recht van ontslagen militairen om een eerlijke proces te krijgen. Luid applaus van ruim 40 duizend mensen. De laatste spreker betreurt dat er vuurwerk is gebruikt: “Duizenden mensen lijden nu honger in Pakistan, was het niet beter dat geld aan hen te besteden in plaats van aan vuurwerk, waar we ook nog eens het milieu mee schaden en de dieren, de vogels mee laten schrikken?” Luid applaus.

Ik blijf met een brok in de keel achter. Ahum, ik ben toch veel te nuchter voor zulk soort praat?

En vanavond mag ik de langste eettafel in Nederland presenteren. De tafel is 120 meter lang en geschikt voor 600 gasten. Voor Nederlandse begrippen is dit massaal genoeg voor een begin.

“Geloven jullie nou echt dat samen eten bindt?”

“Ja.”


“Komt u vanavond ook mee eten? Een iftarmaaltijd in Nieuw-West in Amsterdam. Wij geloven dat samen eten mensen bij elkaar brengt”, luidt de uitnodiging van Resto van Harte. Natuurlijk voel ik mij vereerd maar ben ook sceptisch:

“Wie betaalt dat?”

“Sponsors. Géén subsidies!” raadt de manager van Resto van Harte mijn onderliggende vraag.

De eettafel als bindmiddel is hun credo: “Veel mensen voelen zich niet gewaardeerd en opgenomen in de samenleving en zien geen kans dit te veranderen. De huidige onvrede in wijken komt deels voort uit dit isolement en gebrek aan cohesie. De VanHarte-eettafel is een ontmoetingsplek in de wijk die mensen in contact brengt met elkaar en met werk, scholing, sport en cultuur.”


Oorspronkelijk verschenen in de Telegraaf op 3 september 2010 .

Deel Dit