Duwen en trekken

Mijn tweede week Engels voor gevorderden zit er bijna op. Ik geniet van het zachte zomerse weer op Malta en ga elke ochtend enthousiast naar mijn lessen. Mijn lief ondersteunt mij waar nodig en lijkt in zijn element te zijn. Als ik in de les zit kan hij zijn gang gaan, er op uit, naar het strand, Malta verkennen, of winkelen. Hij prefereert het dakterras van de school om in de schaduw zijn boekjes te lezen.

Hij zegt dat hij geen zin heeft om er alleen op uit te gaan. Met mij erbij vindt hij het leuker. Klinkt als de ideale man toch?

Na de les bezoeken we middeleeuwse stadjes, gebouwd op heuvels. De straten en de stoepjes zijn smal en het verkeer gaat er met een overdreven trefzeker tempo doorheen. Vanuit mijn rolstoelpositie niet altijd even comfortabel. Daar komt bij dat wij onderling nog wel eens van mening verschillen over welke weg het beste begaanbaar, het minst stijl, het veiligst, of het comfortabelst is. Mijn lief is niet zo’n overlegger en prater, hij is meer van het doen en niet zeuren.

Hij maakt zich graag verdienstelijk. Soms iets te. Abrupte, onverwachte wendingen of doorduwen waar ik wil stoppen. Natuurlijk weet ik dat het lastig is om precies af te wegen hoeveel hulp op welk moment geboden moet worden. Gek word ik als hij met net iets te veel nonchalance mij over een voetpad duwt dat nog geen twee centimeter breder is dan mijn rolstoel. Links een gapende goot en rechts een muur waar mijn rolstoel met een door merg en been gaand geluid langs schuurt. Ik sis dat als ik me om kon draaien, ik hem een mep zou verkopen. Ik leg hem nóg eens fijntjes uit dat het schuren van mijn rolstoel door mij ervaren wordt alsof je mij met mijn blote benen langs de muur haalt.

Het is zoiets als met een krijtje over het bord krassen. In plaats van mij op de een of andere manier begripvol te antwoorden komt er op zo’n moment niet veel meer uit dan: “Ik vind knakken met je vingers erger dan het piepen van een krijtje”. Ik kan wel gillen. Op zo’n moment gaat er van alles door mijn hoofd. Wat zullen de omstanders denken? “Best erg dat ze zo afhankelijk is of “Wat een haaibaai, zoals ze tegen die man uitvalt die haar zo behulpzaam is”. Het blijft duwen en trekken. In ons geval letterlijk en figuurlijk.

Ik overtuig mijzelf dat wat andere mensen zeggen niet belangrijk is.

Harmonieus omgaan met dit nieuwe gegeven in onze relatie wel. In de bus terug buigt hij zich over me heen om iets uit mijn rugzak te halen. Hij leunt zijn gezicht in de holte van mijn nek en wacht net zo lang tot hij zijn kusje krijgt.

(Eerder verschenen in de Telegraaf 28 oktober 2011)