Tegen beter weten in maken wij altijd weer goede voornemens. Mislukte pogingen weerhouden de mens er niet van om te hopen dat het deze keer wel lukt. Na 17 jaar en ontelbare pogingen lukte het een vriendin om 68 kilo af te vallen. Haar gewicht blijft al drie jaar stabiel. Bij goede voornemens denken we automatisch aan stoppen of minderen van iets slechts en vermeerderen van iets goeds, zoals meer discipline, meer bewegen, meer studeren. ‘Aim high, end low’ is een gevleugelde uitdrukking van mij. Daarom kunnen ambities mij nooit hoog genoeg zijn: “Blijf streven”, hou ik mijzelf en mijn kinderen voor; ook al eindig je misschien laag. Daar kom ik enigszins van terug. Ooit komt het moment van de waarheid. Je kan proberen en je best doen wat je wilt, als het er niet in zit, kan je beter op tijd je energie ergens anders in stoppen. Ooit droomde ik van een grote acteer- en zangcarrière. Op acteergebied is dat deels gelukt maar groots is het nooit geworden.
Het is achteraf praten of ik de kans op het juiste moment gekregen heb of niet. Mijn rollen als actrice van Turkse origine, bleven in Nederland meestal beperkt tot de ‘allochtone’ rollen. Toch heb ik dromen over een Gouden Kalf en een Oscar pas ná mijn ongeluk opgegeven. Zolang irreële dromen jouw dagelijkse werkelijkheid en inzet, maar ook anderen niet beschadigen, zijn ze onschuldig. Wanneer voornemens en dromen jou zelf schaden, laat staan anderen, moet je een grens trekken. Die grens heeft Maxime Verhagen eindelijk getrokken. Zijn rooskleurige dromen over het lijsttrekkerschap van het CDA zijn voor zijn partij allang een nachtmerrie. Zijn ambitie premier van Nederland te worden was voor mij een nachtmerrie. Sommige dromen zijn minder onschuldig dan we denken. Toch blijf ik een dromer. Dromen van een betere wereld en dat je er zelf toe doet. Dat het allemaal bij onszelf begint. Tussen alle berichten van bonusgraaiers en zakkenvullers door word ik blij verrast door KPN topvrouw, Carla Smits-Nusteling, die bij vertrek afziet van haar jaarsalaris van een half miljoen euro. Zij bewijst dat er nog hoop is. Haar voorbeeld verdient respect én navolging.
Zo aan het begin van een Nieuw Jaar wens ik dat alle dromen uitkomen die ten goede komen van ons planeet en haar inwoners.
Ik droom toch nog af en toe van die hoofdrol. In een internationale film, speel ik een vrouw in een rolstoel, perfect neergezet en de droommachine met Kalveren en Oscars draait weer op volle toeren.
Maar dromen over lopen, dat is pas een gedurfde droom, heb ik echt opgegeven.
Hoewel…. De wonderen zijn de wereld niet uit, toch? Of stel je voor dat er gewoon op medisch gebied iets wordt uitgevonden….
Mijn voornemen is niet te blijven hangen in dromen maar door te blijven gaan met leven. Zolang dat lukt, bieden dromen aan een fantast als ik troost.
Funda,
Respect.
Ik ben van mening dat filmmakers niet de maatschappij laten zien want minder valide (rotwoord, anders valide) ook een deel zijn.
Enne van allochtone rollen zijn we binnen een paar jaar vanaf, want mensen van Turkse afkomst maken al een belangrijk deel van de Nederlandse cultuur uit dat dit aan het verschuiven is.
Een leuke rol voor jou lijkt mij weggelegd in Gooise vrouwen II