Ons land kent radioprijzen in verschillende categorieën. Sinds 2007 is daar speciaal voor vrouwen de RadioBitches Award bij gekomen. Een aparte prijs voor vrouwen is al discutabel maar waarom deze Bitch, wat heks betekent, noemen? De nominaties voor de RadioBitches Award 2011 zijn bekend. Twaalf radiovrouwen zijn genomineerd in vier categorieën. Anne van Egmond (64) wint de RadioBitches Oevre Award 2011. Overigens zegt Anne van Egmond geen moeite met het woord bitches te hebben omdat ze weet dat er stoer en sterk mee bedoeld wordt.
Lex Harding (66), die vooral bekend is als muzieksamensteller en presentator bij ex-radiopiraat, Radio Veronica, krijgt de Marconi Oeuvre Award, een prominente Nederlandse radioprijs. Volgens de vakjury is Harding een belangrijk icoon binnen de Nederlandse radio. Hartgrondig mee eens. Ik heb vorige week zelf de eer gehad om hem in ons radioprogramma DichtbijNederland (DBNL) dat ik sinds een jaar presenteer, te mogen interviewen. Toch zit het mij niet lekker dat de prijs voor de man van 66 zo respectabel klinkt, terwijl zijn collega van 64 het met Bitch mag doen.
Zo heeft Frederique de Jong, presentatrice van BNR Nieuwsradio, haar nominatie voor de Radiobitch Award geweigerd. Toen ze werd benaderd liet ze meteen weten niet mee te willen doen, tenzij de prijs een andere naam zou krijgen. “Je kunt van alles van me vinden, maar ik ben geen radioteef”, aldus De Jong. Dát vind ik nou stoer en sterk.
Weigeraars van prijzen vind ik op voorhand al interessant. Waarom weigeren ze? Is de weigering politiek, principieel of anderszins?
Een ander recent voorbeeld van een prijsweigeraar is Peter Muller. Hij weigerde het Gouden Kalf voor de beste mannelijke bijrol, voor zijn rol van Martin Morero in de film Gooische Vrouwen, omdat “hij niets met prijzen heeft.” Volgens hem hoort het op een kinderboerderij thuis en schonk hij de prijs daadwerkelijk aan een kinderboerderij. Geen spectaculaire reden voor zijn weigering, maar toch stoer.
Omdat ik als jurylid in menige jury heb gezeten en nog nooit een weigeraar heb meegemaakt, ben ik benieuwd naar al die juryleden die dat wel ondervinden. Juryleden nemen hun taak serieus. Hoe prestigieuzer de prijs hoe zwaarwichtiger de jurytaak. De voordracht is een grote verantwoordelijkheid en moet met een juryrapport beargumenteerd worden. Zullen juryleden zich bij een weigering persoonlijk beledigd voelen? “Wat denkt die arrogante…. wel niet! Nooit zal hij/zij nog een prijs krijgen van mij, wacht maar.” Of zullen juryleden diep in hun hart begrip hebben voor de argumenten van de weigeraars? Zelf ben ik vier keer in de prijzen gevallen. Ik heb nooit geaarzeld om de prijs in ontvangst te nemen. Ook niet de zogenaamde ‘allochtonen prijzen’. Wel gerelativeerd.
Mocht ik ooit weer in de prijzen vallen zal ik aan Frederique de Jong denken. Even maar.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 25 november 2011)