We zijn vervuld van afschuw om een jongen als Brandon zo vastgeketend te zien. Nu blijken er zeker 40 Brandon’s te zijn in Nederland. Hoe kan de zorg zo ingericht worden dat kinderen/tieners de aandacht en verzorging krijgen die nodig is, menselijk en ook betaalbaar?
De kwaliteit van de gezondheidszorg in Nederland is nog steeds een van de betere in de wereld. Het gaat onmiskenbaar achteruit. Maar ziek zijn in Nederland is nog altijd beter dan in Turkije of de VS als je geen geld hebt. In de VS proberen de Republikeinen nog steeds de vorig jaar aangenomen zorgwet, die ze Obamacare noemen, terug te draaien.
Van de nu 46 miljoen onverzekerde Amerikanen zou een dikke 35 miljoen verzekerd raken. Maar de Republikeinen hebben geen boodschap aan solidariteit in de gezondheidszorg. Gezonden willen niet meebetalen voor de zieken. Als je geld hebt kun je de beste, meest geavanceerde zorg kopen in landen als Turkije en Amerika. In Nederland kennen we het principe van topziekenhuizen niet. Toch is ook in Nederland sprake van een klassenzorg. Wie heeft de beste connecties, de beste artsen, maar ook een dikke portemonnee wanneer die opengetrokken moet worden? Heel soms hebben sommigen geluk. Zo is er bijvoorbeeld dankzij aandacht in deze krant en gulle gevers zoals bij Jelte Stronkhorst uit Biddinghuizen progressie geboekt met speciale behandelingen in Amerika. Jelte is op tienjarige leeftijd door een mishandeling in coma geraakt. In Nederland was hij officieel uitbehandeld. Hij zou voortleven als een kasplantje. Nu is er hoop. En wat mag deze speciale behandeling in Amerika dan wel zijn? Geloof me; Ze zijn helemaal niet zo speciaal. Het gaat niet om specialistische behandelingen die men in Nederland ook niet zou kunnen krijgen. Waar het om gaat is dat een team van specialisten en vaste therapeuten samenwerken om gerichte, gecontinueerde en gestructureerde aandacht te geven aan een patiënt als Jelte, en dat één op één. Ook ik heb mijn heil gezocht in Amerika. Ik had soms zelfs drie therapeuten op één. Kosten? Honderd dollar per uur, drie uur per dag. Na mijn ongeluk in 2007 ben ik naar Amerika gegaan omdat ik hier ‘uitgerevalideerd’ verklaard werd. Met hotel en vliegkosten kon ik het mij maar twee weken veroorloven. Die bijkomende kosten had ik graag aan therapie uitgegeven, ware het niet dat ik dit ook met geld niet kan krijgen in Nederland. Wat ik toen en nog steeds nodig heb? Gestructureerde en structurele therapie in combinatie met een ordinair fitnessprogramma, met toestellen waar ik als rolstoelgebruiker op kan. Er is hier geen fitnesscentrum voor (in)complete dwarslaesiepatiënten.
Zelfs met zorg één op één lossen we problemen van Brandon niet op. Tenzij voorkomen kan worden dat zulke kinderen 20 verschillende zorgverleners krijgen. Er moet een band ontstaan tussen de zorgverlener en zulke zorgbehoevende. Mijn afschuw is net zo groot als ik beelden zie van duizenden verwaarloosde ouderen die aan een bed of stoel gekluisterd zijn.
(Eerder verschenen in de Telegraaf 21 januari 2011)