Na een betrekkelijk kort ziekbed krijgen wij rond kerst het vreselijke bericht dat de ex van mijn partner uitbehandeld is. Volgens de dokters is het nog maar een kwestie van maanden. Het nieuws is onverwacht en de shock des te groter. Dit nieuws is nog niet verwerkt of nog slechter nieuws dient zich aan; het is ineens nog maar een kwestie van dagen. Ik sms dat ik afscheid wil nemen. Ik wil haar nog een keer zien, vasthouden; elkaars zegen ontvangen.
Bij een scheiding met kinderen worden er afspraken gemaakt over allerlei zaken en meestal gaat dat goed totdat er nieuwe partners (soms ook met kinderen) ten tonele verschijnen. Ineens zijn de afspraken met je ex-partner niet meer zo vanzelfsprekend meer en moeten er nieuwe gemaakt worden. Soms spelen ook geldzaken een rol, maar vaker gaat het om belangen van meerdere partijen en dus meerdere agenda’s. Dat gaat gepaard met spanningen en als je pech hebt met heel veel ruzies en soms leidt het tot definitieve breuken. Dit wordt altijd over de hoofden van kinderen uitgevochten. Niets menselijks is ons vreemd. In het begin konden we nog spreken van een peace and harmonymodel.
Helaas zijnook ons pijn, verdriet, boosheid, wantrouwen, jaloezie, onbegrip en ruzies niet bespaard gebleven. Tot ons verdriet hebben ook wij niet kunnen voorkomen de kinderen onderdeel van onze strijd te maken. Al dragen kinderen soms onbewust daaraan bij; het is en blijft de verantwoordelijkheid van ons, de volwassenen. En geef de kinderen eens ongelijk; zij zijn hun ‘ouders’, soms letterlijk hun huis kwijt, zij worden meegesleept in de beslissingen die hun papa en mama nemen. Maar dan? Ooit komt die onvermijdelijke dag waar je geconfronteerd wordt met een blijde of minder blijde gebeurtenis in het leven van je kind. Een diploma-uitreiking, ziekenhuisopname, ongeluk, ernstige ziekte, bruiloft, kleinkinderen of een overlijden. Wederom lijden de kinderen er onder als de ouders niet bij elkaar willen of kunnen komen. Mijn ex en ik wisselden elkaar af bij het ziekenhuisbed van ons zoontje. Wij konden niet samen zijn in een kamer. Hoe triest. Op de bruiloft van hun oudste dochter hebben mijn lief en zijn ex elkaar ternauwernood gefeliciteerd met de trouwerij van hun dochter. Pijnlijk. Waarom kunnen we toch zo moeilijk over onze trots en gekrente ego’s heen stappen? Exen of de nieuwelingen, vaak zijn het vrouwen die bij machte zijn om voor iedereen bevredigende oplossingen te vinden. Wat ze helaas niet altijd ten goede gebruiken. En de mannen? Die hebben die macht ook, maar kiezen de weg van de minste weerstand : “Ik wil niemand kwetsen, ik zit er tussen in.”
En nu staan we huilend aan het bed om afscheid te nemen van (ooit) een goede vriendin, de ex-geliefde van mijn partner, de moeder van zijn/onze kinderen. We zijn haar en haar man dankbaar dat we in het bijzijn van onze dochters afscheid mogen nemen. Zoals dat met zieken vaak gebeurt, zij troost en draagt ons. We nemen afscheid met elkaars zegen.