Een mail van mijn advocaat doet mij binnensmonds vloeken. Ik moet een medisch onderzoek ondergaan voor de nog steeds lopende rechtszaak en dat moet perse in een universiteitsziekenhuis in Turkije.
Nu ben ik wél boos; op het rechtssysteem. Vaak wordt mij gevraagd of ik die jongen die mij heeft aangereden nog weleens heb gesproken: “Nee, ik ben niet met hem bezig.”
“Maar haat je hem niet om wat hij je heeft aangedaan?”
Mensen begrijpen niet waarom ik niet boos ben. Zelfs dát vraag ik mij niet meer af. Dankbaar ben ik dat ik vrij ben van haat- en wraakgevoelens. Niet dat die emoties mij onbekend zijn. Het is verlammend en uiteindelijk keert het zich altijd tegen jezelf. Optimisme zit in mijn aard. Maar wat is dat? Je aard? Hoe komt iemand aan zijn aard? Door opvoeding, wilskracht, is het je geest of krijg je het mee in je DNA? Hoe ik er ook aan kom; ik ervaar mijn aard als een cadeau en niet alleen als eigen verdienste. Ik geef toe dat succes en plezier bij tijd en wijle worden overschaduwd door mijn dwarslaesie. Zelfs in mijn dromen en fantasieën kan ik die beperking niet ontlopen. Boos en verdrietig om wat er letterlijk niet kan door de beperking en soms alleen maar om het gemis van het lopen zelf.
De andere terugkomende vraag: “ Heeft hij schadevergoeding betaald?”
“Nee, de rechtszaak loopt nog.”
Het is bijna vijf jaar geleden maar de tegenpartij slaagt er nog steeds in om de zaak te traineren. Overigens zal, als de letselschade, inclusief inkomstenderving uiteindelijk wordt vastgesteld, er bij de jongeman niets te halen zijn. Het vonnis blijft wel 20 jaar van kracht en kan elke 20 jaar – tot in de eeuwigheid – verlengd worden. Dus mocht hij ooit rijk worden of iets erven, dan zal hij moeten dokken. Aan die verlenging heb ik zelf niets. Waarom zet ik de rechtszaak dan toch door? Ik ben mijn leven lang veroordeeld tot de rolstoel. Ook mijn lief en kinderen zijn hun levenlang veroordeeld. Zoals mijn invaliditeit een schaduw is in mijn leven en die van mijn kinderen, is het toekomstige vonnis een schaduw over het leven van deze jongen en zijn familie. Is er dus toch sprake van wraak? Misschien. Maar mijn hart is haatvrij. Natuurlijk kon en kan ik als freelancer zonder arbeidsongeschiktheidsverzekering een schadeloosstelling goed gebruiken. Maar het ontbreken van inkomsten gaf mij op momenten dat het mij aan zelfvertrouwen ontbrak wel die extra duw om toch door te zetten mijn werkzaamheden weer op te pakken. Inmiddels sta ik – rolstoel of niet – weer op het podium. Beperkt of niet, de credo “waar een wil is een weg”, geldt tot op zekere hoogte voor ons allen. Kortom, wil, geest, aard of DNA; daarbovenop hebben we altijd de keuze.
De geest is heerser over elk lot,
want hij werkt beide kanten op,
en veroorzaakt zo zijn eigen geluk of ellende (Seneca)
(Eerder verschenen in de Telegraaf 30 december 2011)
Mooi stuk, en heel mooi geschreven. Ook mooi dat je geen haatcampagne begonnenbent en/of je inlaat met hegeen wat mensen om je een zeggen. Ik kan me voorstellen dat het heel erg moelijk is om je hiervoor af te sluiten. Heel veel sterkte en succes.
Groetjes Sevdiya